Fun week - Ending in rematch..

Hoi allemaal!

Dit keer geen lange intro, hahah:-)

Zaterdag 29 oktober
Vandaag een rustig dagje gehad. Ben lekker thuisgebleven omdat ik geen plannen had dus ik heb hier geholpen waar nodig.

Zondag 30 oktober
Vandaag was een drukke dag omdat we thuis een barbecue hadden voor familie en vrienden. Het was leuk maar ik voelde me een beetje verloren omdat een au pair die ik had uitgenodigd op het laatste moment afzegde en ik verder niemand kende. Wat heel eng was, was dat Huddy op een gegeven moment bijna in een chippie stikte. Hij liep blauw aan waarna Rhiannon en haar moeder het eruit probeerden te slaan. Hij begon gelukkig al snel weer te huilen en even later moest ie spugen. Zo eng! Mocht het nog eens gebeuren als ik alleen ben, heb ik instructies gekregen over wat ik dan moet doen. Het heeft behoorlijk indruk gemaakt op me, maar hij heeft er gelukkig niets aan overgehouden. Snel daarna was het afgelopen en ging iedereen weer naar huis. Na het opruimen heb ik nog even tv gekeken en snel daarna ben ik naar bed gegaan.

Maandag 1 november
Vandaag was het dan eindelijk zover, de Melbourne Cup! Ik was al vroeg mn bed uit omdat ik me klaar moest maken. Eenmaal aangekomen was het echt super druk, heb nog nooit zoveel mensen op 1 plek gezien! Ik was er met Fosi, super gezellig. Er werd veel gezopen en sommige vrouwen zagen er geweldig uit, helemaal in stijl. Van sommigen kon je gewoon zien dat het elite was, hahaha. Na lang wachten en 2 races tussendoor, was het dan eindelijk 15.00 uur en begon de race! Wat een machtig gevoel om die paarden voorbij te zien denderen en de grond te voelen bewegen! Machtig mooi! Heb zelf maar een beetje meegeschreeuwd ook, hahaha:-) Ik heb het vooral op mn telefoon gefilmd omdat ik net te klein was om het scherm goed te zien. Zo heb ik het later nog eens na kunnen kijken, woehahaha:-) Al met al was het machtig mooi om een keer meegemaakt te hebben!
Snel daarna besloten we om naar huis te gaan, ik ging dood van de pijn in mn voeten, maar het was het zo waard! Een dag op mijn hakken is toch best vermoeiend geweest maar ik had het voor geen goud willen missen. Een geweldige dag die ik niet snel zal vergeten!

Donderdag 3 november
Vandaag was een lastige dag. Iedereen is een beetje ziek, zwak en misselijk dus ik ben voornamelijk binnen bezig geweest met de kids. Ik besloot ’s avonds in gesprek te gaan met Rhiannon, over dat ik twijfel of dit wel gaat lukken. Gelukkig zag zij de problemen nog niet zo erg dus na een goed gesprek ging ik iets geruster naar bed.

Vrijdag 4 november
Ik had vandaag een meeting met Smartaupairs, in de stad. Ik moest er al vroeg zijn, en toen de andere Dutchies en ik elkaar gevonden hadden gingen we samen op weg. De meeting was niet echt bijzonder, een beetje zoals de workshop in Nederland. Ik heb daarna even met Rachel zitten praten over het gesprek van gisteren met Rhiannon. Zij raadde me aan het nog 2 weken te geven en dan verder te kijken.
Toen ik ’s avonds met Rhiannon en Michael tv zat te kijken, heb ik gezegd waar ik het over had gehad met Rachel en dat ik eigenlijk toch liever in rematch wilde gaan. Gelukkig waren zij het hiermee eens. Ondanks dat het een enorm lastige keus was, ben ik blij dat ik hem gemaakt heb. Dit betekent dat ik de komende 2 weken de tijd krijg om een nieuw gezin te vinden en dan hopelijk alsnog 6 maanden daar te kunnen blijven. Waar ik terecht kom weet ik nog niet dus dat blijft nog even spannend.

Tot de volgende blog!

Liefs,
Vera

Third week & first dip

Hello everybody,

Het gaat goed hier, de blog is iets eerder omdat ik het weekend weg ben. Ik heb deze week wel mijn eerste, onvermijdelijke dip gehad. Meer hierover na het verslagje van zondag:)

Zondag 16 oktober
Vandaag lekker uitgeslapen, ik had afgesproken met 2 andere au pairs in Frankston, Fosi en nog iemand van mijn organisatie, maar dat was pas om 11.30 uur. Uiteindelijk, toen we compleet waren was het wachten op een Franse jongen die mee zou gaan maar die was er nog niet. Wij besloten toen even naar het strand te lopen en daar te gaan kletsen. Toen we het koud kregen zijn we bij McDonalds gaan lunchen. Daarna kwam de Franse jongen ook aan en toen zijn we naar de Mall gegaan. Grote mall, veel te zien en veel te doen. Toen we ergens gingen zitten om te drinken, waren we het een beetje zat dus Fosi nodigde ons bij haar thuis uit. Vervolgens bleek de bus (ze rijden 1x per uur op zondag) 10 minuten later te vertrekken. Dus: RENNEN. Eerst 3 keer verkeerd gelopen en uiteindelijk toen we de weg wisten door de mall gerend om de bus te halen. Met nog 2 minuten te gaan kon ik niet meer dus Fosi rende vooruit om de bus tegen te houden, mocht ie komen. Nou; we hebben het gered hoor! Toen we bij Fosi thuis aankwamen hebben we lekker iets gedronken en toen op haar kamer een film gekeken. Vervolgens zijn we wederom terug naar een winkelcentrumpje gegaan om iets te eten. We liepen een restaurant binnen, kregen de kaart en toen zagen we de prijzen… OEI. Erg duur. Dús; wij ons geëxcuseerd en toen snel de zaak weer uit. Na wat ronddwalen hebben we, heel slecht, pizza gegeten. Toen hadden we voor iets meer dan 10 dollar een heerlijk maaltje:-)

Toen ik aankwam op het station was het ondertussen al 20.40 en de bus zou 5 minuten later gaan. Ik stond te wachten, kwam de bus aan. Stoppen? NEE HOOR. Zelfs toen ik zwaaide niet. 1epaniekmoment: CHECK. Helemaal toen ik erachter kwam via de app dat het de laatste bus van die avond was. De treinen reden de hele dag al niet dus dat was niet leuk. Na wat overleg met Michael zou ik bij Fosi blijven slapen, gelukkig. Toen zij mij opgehaald had kreeg ik een app van Rhiannon (die al op bed lag…) dat ze me wel op zou komen halen. Liep al tegen 21.30 uur dus ik voelde me opgelaten, to say the least. Ik voelde me heel slecht maar Rhiannon zei dat ze me liever veilig thuis wilde hebben dan dat ik daar zou slapen en hun misschien tot last zou zijn. Nou; om 22.15 waren we weer thuis. Rhiannon ging meteen naar bed en ik volgde haar voorbeeld. Teveel stress voor vandaag. We hebben nu afgesproken dat ik voortaan om 19.00 uur de bus pak. Mocht er dan iets fout gaan kan ik hem later nemen of kunnen ze me iets makkelijker oppikken.

Vrijdag 21 oktober
Ik heb de rest van de week mijn dagen niet bijgehouden. Deels omdat ik deze week erg moe was en een dipje had, en deels omdat het niet echt bijzonder was. Voelde me deze week erg down, kon weinig hebben en was dus erg moe, plus mijn enkel speelde weer op, die veel pijn deed en erg dik was. Uiteindelijk contact gezocht met papa, die gelukkig weer terug was uit Korea. Het was wel even goed om het erover te hebben. Hij zei dat het logisch is dat ik een dip heb omdat ik nu, nu alles wat normaler wordt, en de nieuwigheid eraf is, ik weer met beide beentjes op de grond word gezet. Het tijdsverschil met thuis is ook lastig, ik kan niet zomaar even appen en dan meteen antwoord verwachten want vaak lig of ik, of hun al op bed of zij zijn net wakker en ga ik bijna naar bed. Natuurlijk geniet ik nog met volle teugen, maar de dipjes mogen er ook zijn. Het was deze week ook lastig omdat Ruby me heel erg aan het uittesten was en ik heb lastig vind om te bepalen wat wel en niet mag. Hudson krijg tandjes dus die voelde zich ook niet lekker. Veel huilen en erg hangerig en dan is mama natuurlijk de fijnste persoon om mee te knuffelen.

De familie is geweldig, ik voel me hier enorm thuis en welkom en ik kom steeds meer in een routine. Ik kan moeilijk geloven dat ik hier alweer bijna een maand zit. Ondanks mijn dipje, waar ik zo snel mogelijk uit probeer te komen, heb ik voor de komende week/weken leuke dingen in het vooruitzicht staan. Zo ga ik zondag een dagtour doen naar ‘The Grampians’. Een heel groot National Park met geweldige uitzichten en een spectaculaire waterval. Het is ruim 3 uur rijden dus: it better be good! Hier heb ik enorm veel zin in. Omdat de bus super vroeg zou vertrekken, wat betekende dat ik al om 05.20 de trein zou moeten pakken, heb ik via de organisatie een hostel geboekt. Hier zal ik morgen dus gaan slapen, zodat ik om 07.00 uur daar wordt opgepikt. Net iets handiger dan om 4 uur ‘s morgens op en dan een uur in de trein zitten… Ben benieuwd hoe het zal zijn, aangezien het de eerste (en niet de laatste) keer zal zijn dat ik in een hostel slaap. Vervolgens heb ik zondag de hele dag de tour en hopelijk ben ik rond 20.30 uur weer in Melbourne. Vervolgens nog een uur naar huis met de trein waar Michael of Rhiannon me zal oppikken en dan ben ik rond 21.30 hopelijk weer thuis. Ben erg benieuwd! Er zit ook een mini-tour bij met Kangaroo’s spotten, so they better be there!
Ook ga ik, als alles goed gaat, op 1 november naar de Melbourne Cup! Dit zijn de bekendste paardenraces ter wereld, dus ook hier kijk ik enorm naar uit! Ik ga met Fosi, wat super leuk is. De Melbourne Cup staat altijd in het teken van nette jurken, hoge hakken, en iets op je hoofd. (Van die rare creaties die de Royals ook hebben, hahaha!) Het schijnt heel classy te zijn, dus ik ben heel benieuwd hoe dit zal zijn. Ik kan van Rhiannon een jurk lenen en ik moet nog even ergens comfortabele schoenen met hak zien te vinden voor een niet al te dure prijs:-) Zal er niet de hele dag op kunnen lopen dus ik neem ook mijn slippers maar mee…

Zoals je ziet; de afgelopen week was heavy, maar ik heb veel leuke dingen in het vooruitzicht staan dus hopelijk voel ik me snel weer iets beter.

Ik ben erg blij met alle lieve berichtenen debemoedigende, leuke appjes die ik krijg. Het maakt dat ik weet dat ik niet alleen ben en dat wat ik doe écht heel bijzonder is. Dankjewel allemaal and keep them coming!

Liefs,

Vera

Arrival & First days!

Lieve allemaal,

Dit is een lange blog, dus mijn excuses alvast…

Ik ben aangekomen in Melbourne, maar oh, wat was het een lange (en toch vermoeiende) reis.

Het begon natuurlijk op zaterdag al, gelukkig vrij goed geslapen, maar ik was wel vroeg wakker, logisch, met alle spanningen. Ik heb vooral wat kleine dingen geregeld/ingepakt en toen was het ein.de.lijk. 4 uur en tijd om te gaan. Het afscheid nemen van Hugo was al erg, ik besefte weer even hoeveel ik van hem hou en hoe erg ik hem zou gaan missen. Toen vervolgens Wietse, (broertje) belde vanuit Spanje kon ik het niet meer droog houden. Een hoop spanning kwam er al uit en wederom het besef dat ik ook hem niet meer zou gaan zien. De rit naar Schiphol ging goed, het was lekker rustig op de wegen en we kwamen om 17.30 daar aan. Toen als eerste mijn koffer ingecheckt en hij was iets te zwaar, 23.7 kg. Gelukkig deden ze er niet moeilijk over. (2 chinezen voor ons hadden 28 kilo…)

Toen Jelle zich bij ons voegde zijn we wat gaan eten bij Burger King, nog één keer met zijn ‘allen’ samenzijn. Rond 18.30 uur liepen we naar de incheckbalies en vanaf daar zou ik zelf verder moeten. Erg lastig!
Het afscheid nemen begon goed; ik gaf pap een knuffel en hield het droog. Vervolgens kwam mama, mijn lieve moesje, aan de beurt en sja…. Toen kwamen ineens de tranen op zetten. Het gevolg was dat we alle 4 stonden te janken. Thnx, Vera….:-)

Toen ik eenmaal door de poortjes was werd het makkelijker. Ik moest mijn laptop en alle elektronische dingen uit mn koffer halen, en alles mocht gelukkig mee. Toen heb ik ook nog even een potje Stroopwafels gehaald voor mijn hostouders, vinden ze vast lekker!

Uiteindelijk zat ik rond half 8 bij de gate, en het vliegtuig stond al klaar! Zo gaaf! Bij het boarden werd er eerst omgeroepen dat families met kinderen, businessclass en nog een andere groep mochten. Wie stonden er op? De CHINEZEN. Op een gegeven moment kwam er een mannetje van KLM bij staan; ‘SIT DOWN’. ‘YOU ARE NOT BEING CALLED YET’. ‘YOU HAVE TO SIT DOWN’. Eerste lach-momentje al gehad toen, haha.

Ik had helaas buren in het vliegtuig. Een vrouw naast me die al sliep voor we opgestegen waren. Zij vertelde later dat ze eerst van Brazilië naar Amsterdam moest voor haar werk, daar die dag had rondgehangen met een vriendin, en nu zouden ze samen verder vliegen naar Denpasar voor een vakantie van 3 weken. Ik heb daar aardig leuk mee zitten kletsen onderweg. De Chinese jongen die voor we opstegen al aan zijn Sushi zat (KOTS), hou ik er maar even buiten.
Ik heb deze vlucht, mede dankzij een slaappilletje, ruim 6 uur geslapen van de 11,5 uur vliegen.

Aangekomen op Singapore Airport was het even spannend waar ik naartoe moest omdat ik nog geen boardingpass had voor mijn vlucht naar Melbourne. Ik moest naar de Jetstar balie die letterlijk helemaal achteraan van het vliegveld zat… Dus ruim een kwartier lopen. Ik kreeg daar mijn boardingpass, en had, zag ik later, weer een raamstoel.

De tijd op Singapore ging vrij snel, mede doordat mijn leuke, geweldige, aardige tantes en moeder het gesprek in de familie-app gaande hielden. Ik was aan het zoeken welke gate ik moest hebben maar dat was al opgezocht door mn tante. Toen mn internet wegviel (je kreeg 3 uur wifi) was het even jammer maar gelukkig hoefde ik nog maar een uurtje te wachten. (Later bleek dat ik 98 berichten had van ze, woehahah!)

De vlucht naar Melbourne was appeltje-eitje qua tijd. Ik viel al in slaap voor we opgestegen waren, en na een uur werd ik wakker gemaakt voor het eten. Was niet te duwen dus ik heb weinig gehad. Ik wilde wat drinken maar daar moest ik voor betalen en natuuuuuurlijk werd mijn Nederlandse kaart weer niet geaccepteerd. Gelukkig had ik wel 1 bakje water bij mn eten, wat ik gulzig opdronk.

Daarna nog veel turbulentie gehad dus weinig geslapen. Ook kon mn scherm niet aan omdat je letterlijk voor alles moest betalen. Geen films of series dus. Heb vooral mn muziek maar opgehad. We landden ruim een uur eerder en wauw; wat een uitzicht! Heb met open mond zitten staren naar alle lichtjes van de stad beneden me.

Door de douane ging het al met al vrij snel, er werd gevraagd wat ik ging doen, ik had mn kaart goed ingevuld dus ik mocht snel door. Niks horrorverhalen van Border Security, haha! Toen ik bij de bagageband aankwam, kwam daar net mijn koffer aanrollen. Die meteen gepakt, nog een keer controle en toen door naar buiten. Mijn hostmoeder was er nog niet omdat ik zo vroeg was, dus we spraken af bij een ‘pick-up point’ en daar zag ik haar staan. Ik kreeg een dikke knuffel, snel de auto ingeladen en toen gingen we onderweg naar huis. Het eerste wtf-moment had ik meteen al toen ik aan de verkeerde kant wilde instappen…. Yep; I’m in Australia now! Het was even heel raar (en nu nog steeds) om elke keer links te rijden. Bij de rotondes wil ik vaak ‘stoooooop’ zeggen, hahaha!

Toen we ‘thuis’ kwamen, kwam het meisje van 4 al naar me toegerend; Vera, You’re here!! You are my big sister now! Zo lief! De hostvader ging al snel naar zijn werk, en moeder bracht de kinderen weg. Ik ging heerlijk even douchen en ben daarna in bed gedoken, ik was kapot. Vervolgens 5 uurtjes geslapen. Toen ik wakker werd kon ik mn bed bijna niet uitkomen, maar het moest. Toch een nieuw ritme proberen te krijgenJ. Ik heb mijn koffers al uitgepakt en mijn kamer al een beetje ingericht.

De cadeautjes die ik had gekocht vielen enorm in de smaak; ik had roze klomp-sloffen gekocht voor het meisje. Ze deed ze aan en toen ze naar bed moest, mochten ze niet uit. Na heel veel onderhandelen toch gelukt, als ze maar op het bed mochten staan. Vanochtend had ze ze meteen weer aan, geweldig! De jongste vond ze maar niets, omdat ze net iets te groot waren. De stroopwafels waren helemaal een hit. Beide ouders vinden ze super lekker dus ik denk dat het blikje zo leeg is, hahaha! Vader nam een hap en wilde niet delen met moeder, ‘Get your own!’. Dus moeder nam haar revanche door er 2 te nemen…

En gisterochtend ben ik meteen met mijn hostmoeder naar een bank gereden om toch zo snel mogelijk een Australische bankpas te krijgen, want ik ben een beetje hulpeloos zo. Als ik met mijn eigen pas wil pinnen moeten we eerst naar een ATM in de buurt, daar pinnen (met een fee (toeslag) omdat het een Nederlandse kaart is) en dan dus geld halen. Mijn nieuwe kaart krijg ik volgende week als het goed is! Onderweg naar huis zat ik een beetje naar buiten te kijken, en ineens besefte ik me hoe mooi het hier nu al is (ookal is het nog vrij koud) en hoe gezegend ik ben dat ik mijn grote droom eindelijk kan najagen! Ik besef me heel goed dat dit een enorme rijkdom is. En ook al ben ik alleen, ik heb me nog nooit ergens zó welkom gevoeld als hier. De oma voegde me al snel toe op FaceBook en heette me hartelijk welkom in Australië, en in hun familie. Vanochtend voegde ook opa me toe, zo leuk! Ik vind het heel bijzonder om mee te maken hoe gastvrij de familie is en hoe graag iedereen mij wil ontmoeten. Een bijzondere ervaring! Zaterdag hebben ze een barbecue (barbie) om me welkom te heten. Een uitgelezen kans om iedereen te leren kennen!

Moeder bood gister aan om me naar een grote shopping mall te brengen zodat ik nog wat spulletjes kan halen voor in mijn kamer, en wat dingen die ik thuis heb moeten laten. Ik ben goed geslaagd. Was helemaal blij met 2 bakjes voor mijn make up en haarspulletjes. Als ik over mijn jetlag heen ben gaan we volgende week proberen auto te rijden. De auto is een automaat dus dat moet goed komen.

En verder ben ik aan het bijkomen, mag ik vooral niets doen en moet ik lekker uitrusten. Ik heb gisternacht 4 uur geslapen, door mijn jetlag. De hele dag vrij moe, weinig energie en na het shoppen kakte ik helemaal in. Uiteindelijk lag ik er gisteravond om 8 uur al in en sliep tot 6 uur vanmorgen. Voelde me een stuk beter!

Ik vind het heel fijn dat iedereen zo meeleeft en lieve berichtjes stuurt. Ik krijg een nieuw mobiel nummer omdat ik, zodra ik uit huis ben, niet in contact kan blijven met mijn hostmoeder. Degene die mijn nummer wil hebben moet maar even appen of op FB een bericht sturen. Ik krijg hem deze of uiterlijk volgende weekJ.

De oudste is super lief, ze komt telkens mijn kamer binnen om te zeggen hoeveel ze van me houdt (Vera, I really love you!) en dat ze mijn roze haar zo mooi vindt (JA MAM!). Maar eigenlijk vindt ze alles van/met mij mooi! Ze is echt een schatje, maar wel eigenwijs. De ouders proberen haar uit te leggen dat als mijn deur dicht is, ze eerst moet kloppen en vragen of ze naar binnen mag. Vanochtend deed ze dat heel netjes. Ze kwam binnen om me even een knuffel te geven en te zeggen dat mn natte haar zo mooi was. Oh, how I already love her!

Voor nu was dit het even. Respect voor degenen die dit helemaal gelezen hebben, want ik zit op 1670 woordenJ! Ik denk dat jullie wel weer even genoeg op de hoogte zijn. Kleine dingen zal ik ook op Facebook zetten dus dat komt goed. Ik zal vanmiddag even vragen of ik hun namen en de namen van de kids op mijn blog en/of FB mag zetten, dat maakt het communiceren erover ook iets makkelijker.

Dikke knuffel,

Vera

Laatste dagen voor vertrek!

Travel is the only thing you buy, that makes you richer

Hoi allemaal!

Nou, dat was me een heftige weekje zeg! Van het opzeggen van mijn werk tot het regelen van mijn visum en vliegticket! Ik hou het dit keer iets korter omdat ik merk dat ik erg moe ben en teveel zin heb in mijn reis om er te diep op in te gaan!

Op 13 september heb ik officieel mijn contract getekend en mijn visum aangevraagd. Een halfuur na aanvraag kreeg ik een mail: ‘your visa has been granted’. YAAY! Nu mag ik officieel Australië in! Daarna heb ik met hulp van papa, meteen mijn vliegticket geboekt. Ik zal 2 dagen eerder vertrekken dan gedacht, dus ik heb nog 3 dagen te gaan! Ik heb op 1 dag de 3 belangrijkste dingen geregeld! *High Five*

Mijn vliegschema ziet er als volgt uit: Ik vlieg aankomende zaterdagavond met KLM om 20:55 uur van Amsterdam naar Singapore, waar ik zondagmiddag om 15:30 uur lokale tijd zal aankomen. Vervolgens moet ik me hier 5 uur en 25 minuten gaan vermaken tot mijn volgende vlucht met Jetstar, die zal vertrekken om 21:00 uur die avond. Ik heb dan nog ongeveer 7.5 uur te gaan tot ik voet op Australische bodem zet op maandagochtend om 06.20 ’s ochtends! Hopelijk (en daar ga ik wel vanuit) kan ik lekker veel slapen op deze vluchten.

Verder was het afgelopen vrijdag mijn laatste werkdag, een vreemd gevoel… Daarna moest ik nog een reisverzekering regelen, mijn eigen verzekering stopzetten en het belangrijkste: mijn koffer gaan inpakken. De cadeautjes voor mijn hostkids had ik al snel binnen dus die gaan mee!
Mijn verzekering opzeggen bij de SVB ging redelijk makkelijk, was geregeld in een poep en een scheet. Ik moet alleen nog wachten op bericht want dit kan wel 6 tot 8 weken gaan duren.

Afgelopen zaterdag hebben mijn ouders met mijn host Family geskyped. Zo konden ze zien hoe het gezin is en hun vragen ook stellen. Gelukkig klikte het van beide kanten en snappen mijn ouders waarom ik zo enthousiast ben!

Het blijft raar om te bedenken dat ik heel binnenkort al vertrek en hier alles achter me laat, maar tegelijkertijd voelt het ook héél goed. Ik ben er aan toe om mijn nieuwe leventje op te gaan starten! Ik heb her en der ook al contact met au pairs die er nu zitten of die binnenkort ook naar Australië gaan, wat de voorpret alleen maar groter maakt.J

Ik heb nog 1 ding te zeggen, en dat is: I’M SO EXCITED! AND I JUST CAN’T HIDE IT!!

Dikke knuffel en ik spreek jullie in Australië weer!

-xxx- Vera

It's a match!!

I have an insane calling to be where I’m not

Dag lieve lezers!

Zoals jullie aan de titel van deze blog wel kunnen zien, heb ik EINDELIJK een match!!!!
Ik ben ontzéttend blij dat ik eindelijk aan mijn avontuur kan beginnen, maar eerst: terug naar het begin.

3 dagen nadat mijn vorige blog online kwam, zou ik gaan Skypen met het gezin uit Sydney. Ik had hier erg veel zin in natuurlijk, omdat het toch weer een nieuw gezin was! Ik kreeg dinsdag ineens een mail; een gezin uit Melbourne had mijn profiel gelezen op de website en wilde heel graag met me in contact komen. Ondanks dat ik woensdag een gesprek zou hebben en dat eigenlijk eerst af wilde wachten, heb ik toch besloten om terug te mailen om een afspraak te maken. Ik heb daarna besloten om eerst af te wachten wat de andere 2 gezinnen zouden beslissen, voor ik nog meer interviews zou doen, want het werd me eigenlijk een beetje teveel. Ik vond (en vind) het nog steeds lastig om te kiezen wat ik zelf graag wil, in plaats van dat ik anderen een plezier ga doen. Daarom heb ik besloten om na het laatste mailtje met Melbourne dus even pas op de plaats te maken. Mochten beide gezinnen me toch niet willen, had ik er nog genoeg om die ook te proberen. Ik had ondertussen 11 gezinnen die online aan mij gelinkt werden, dus keus zat. (En; gezinnen moeten snel beslissen want: veeeel kapers op de kust! Niet beslissen betekent dat ik misschien wel snel een ander gezin zou vinden!)
De gesprekken met de nieuwe gezinnen waren op woensdag. Het eerste gesprek was erg leuk, en erg lang. Het voelde alsof ik een goede klik had met moeder want we lachten heel wat af. De tijd vloog voorbij! Met het tweede gezin ging het iets stroever. Ze stonden pas de dag ervoor online en kregen o.a. mijn profiel toegewezen. Zij willen graag een oudere au pair omdat ze nog jonge kindjes hebben. Dit gezin had ook nog een gesprek met een andere au pair van 19 maar die vonden ze eigenlijk iets te jong. Woensdagmiddag kreeg ik van een gezin uit Sydney (Die ik al eerder gesproken had) een mail dat ze heel erg geïnteresseerd waren, en ze stuurden meteen een contract mee met de woorden; ‘we nemen morgen nog wel even contact op’.

Ik was helemaal blij en opgelucht want ik dacht dat ik een match had, maar het bleef de hele dag stil. Woensdagmorgen vergat ik mn telefoon mee te nemen naar mijn werk, dus die haalde ik nog even op thuis. Toen zag ik dat ik een mail had van de familie uit Melbourne (volg je het nog?) waarvan het gesprek ietsje stroever ging. Eind van het liedje was dat ze mij HEEL graag als hun Au Pair wilden hebben, en dat de andere gesprekken met andere au pairs hun niet overtuigd hadden omdat ze met mij in hun hoofd bleven zitten. Hun vraag was dan ook of ik geïnteresseerd was in ze en of ik hun Au Pair wilde worden. Ik heb hier op het werk en daarna goed over nagedacht, heb de ochtend erop met ze geskyped en voor ik ook maar iets kon zeggen zei ze al: Noooo don’t choose the other family, choose us!!! Nou, daarna heel veel en lang erover nagedacht en het besproken met een paar vriendinnen, maar ik was er eigenlijk al snel over uit: dit zou mijn gezin gaan worden! Ik heb op de dag af 3 weken online gestaan! Ik heb ze gelijk toen een mail gestuurd om definitief te accepteren, en het andere gezin toch maar af te wijzen. Vervolgens werd ik zaterdagmorgen om 06.00 al wakker met een heel blij bericht dat ze super blij waren en niet konden wachten tot ik zou komen! Uiteindelijk hebben we diezelfde ochtend om 10 uur al geskyped. Moeder vertelde dat ze amper had geslapen van de spanning die nacht, omdat ze me zó graag wilden hebben! Haar moeder had haar plat zitten appen of ze al meer wist. De hele familie vind het super leuk dat ik kom dus ik kan niet wachten!! Na nog een keer het gesprek vanochtend te hebben gehad voelde het zo ontzettend goed dat ik zeker wist dat ik helemaal de juiste keuze heb gemaakt.

Om een heel lang verhaal verder kort te maken:
Vera gaat definitief naar AUSTRALIË!!!!!

Nu zie ik jullie denken: hoe nu verder? Zoals ik al zei hebben we gisteren meteen geskyped. Ik krijg waarschijnlijk morgen de papieren om in te vullen en dan is het officieel. Mijn vertrekdatum zal al heel snel zijn, zoals het er nu naar uitziet 26 september a.s. of ergens in die buurt. JEP! Das over 2 weken al!!! Als alles goed gaat zal ik een jaar bij dit gezin gaan verblijven!

Er zal voor mijn vertrek, als ik er tijd voor heb, nog 1 blogje komen. Ik blijf nog zolang mogelijk werken, maar ik moet ook een hoop gaan opzeggen en gaan aanvragen qua verzekeringen (En mijn vliegticket!!!) dus ik weet niet hoeveel tijd ik dan nog heb voor andere dingen.

Vanwege de privacy van de familie zal ik voorlopig nog even geen foto’s of namen bekend maken. Ik wil dit pas vragen als ik er zit en we allemaal een beetje gewend te zijnJ

Tot later!

Dikke knuffel,
Vera

Druk, druk, druk!

De blog van 4 september:

'And then I realised; adventures are the best way to learn'

Dag lieve mensen,

Pfoe, wat heb ik ongelooflijk veel reacties gehad op mijn vorige blog! Ik vond het erg lastig om hem online te zettenomdat het een beetje voelde alsof ik gefaald had, maar ik zie nu in dat dit niet zo is. Ik heb zowel via Facebook als in real-life veel reacties gehad en ik sta er nu met 1000% achter dat ik mijn plannen omgegooid heb! Af en toe steekt het nog wel een beetje als ik zie dat andere meiden wel naar Amerika kunnen/gaan, maar ik weet dat ik ook een GEWELDIG avontuur tegemoet zal gaan!

Oké, waar was ik gebleven?
Toen ik mijn vorige blog online zette, stond ik al online op de website van de Australische partner. De eerste ochtend had ik al gelijk 6 matches, waarvan ik besloot om er 2 een mail te sturen. Helaas kreeg ik van beiden geen antwoord. Vervolgens kreeg ik er een andere match bij die ik ook een mail stuurde, en toen had ik een paar uur later al een mail terug! Dit gezin wilde mij graag ontmoeten, en we spraken af om 2 dagen later, op zondagmorgen (avond bij hun) te Skypen. Ik was eerst helemaal niet nerveus, maar een paar minuten voor tijd kwamen de zenuwen toch opzetten. Uiteindelijk was het nergens voor nodig want de vader en moeder waren allebei ontzettend aardig. Het gesprek ging heel goed en ze zouden maandag iets laten horen. Helaas was dit niet het geval. Dinsdag; ook niets helaas. Toen begon ik hem wel weer een beetje te knijpen…. Uiteindelijk hoorde ik dat ze toch met iemand anders verder aan het praten waren. Geen probleem; dan zoek ik weer verder!

Daarna kreeg ik al vrij snel een verzoek om te skypen met een gezin uit Brisbane. Gescheiden vader met een tweeling van 4 jaar oud. Super lang mee zitten kletsen, bijna een uur! Helaas moest hij de volgende dag 2 weken op reis voor zijn werk dus heb ik verder van hem niets gehoord.
Vervolgens gister nog een ander gezin gesproken uit Sydney, wat ook heel gezellig was. Zij hebben 2 leuke, jonge kindjes. Zij spreken nog wel een aantal andere au pairs, dus ik ben benieuwd of ik hier nog wat op hoor, maar ze zouden me op de hoogte houden..
Vervolgens (jaja, ik ben er erg druk mee!) heb ik vandaag ook nog met de ex-vrouw geskyped van de vader uit Brisbane, en oh, wat was het gezellig! Heerlijk zitten lachen en beppen en het voelt voor mij super goed. Ik hoop dat ik hier snel iets van terug hoor. Ze vond dat ik heel goed Engels spreek, soms nog beter als zij hahaha:-)

En verder heb ik ook aanstaande woensdag nog een gesprek met wéér een ander gezin uit Sydney. Een gescheiden moeder met een dochtertje van 8. Zij zoekt voor deze maand nog iemand dus ik ben benieuwd.

Zoals jullie zien ben ik een heel stuk drukker met de matches mailen die ik graag wil spreken, en ondertussen werk ik ook nog 4 dagen per week. Lekker druk dus! Ik heb op het moment 6 lijntjes uitstaan en 4 gezinnen om mee te skypen! Sommige reageren op mijn mail, en anderen niet. Maar het voelt heel fijn dat ik nu voor een deel ook zelf de touwtjes in handen heb, en dat het niet meteen een enorm probleem is als een gezin niet doorgaat. Wat ik ook merk is dat de Australiërs een stuk losser zijn dan de Amerikanen. Die kunnen daar nog wat van leren..:-)

Wie weet heb ik de volgende blog wel een match. We gaan het zien!

Big Changes

Omdat ik hier vaak vergeet mijn blogs online te zetten is het handiger om mijn eigen weblog te volgen waar ik wat actiever ben: www.veragoesoz.wordpress.com.

'Wanderlust; a strong desire towander and explore the world'

Dag lieve mensen,

Zoals jullie wel zien, heet deze blog ‘Big Changes’.

Dit heeft helaas niets te maken met het feit dat ik een gezin heb gevonden, maar wel dat er dus een verandering heeft plaatsgevonden. Ik heb dit expres stilgehouden, dus op papa en mama en wat vriendinnen na, heb ik besloten om het niet eerder openbaar te maken dan nu. Vandaar ook de lange tijd tussen mijn vorige blog en deze. Het zit namelijk zo; en het was al wel te raden aan de banner op mijn weblog, plus het veranderde webadres: Amerika gaat helaas niet door. Dit heeft te maken met meerdere factoren, maar de belangrijkste is natuurlijk dat ik geen gezin heb kunnen vinden. Ik heb (op 2 weken na) 4 maanden online gestaan. In die tijd heb ik wel meerdere keren geskypt met gezinnen, maar ik kreeg telkens na het 2^e gesprek te horen dat ik te weinig ervaring had en dus niet gekozen werd. BUMMER. Toen ik dit vertelde aan TravelActive (in NL) zeiden ze dat het eigenlijk nergens op sloeg want ik zat ruim boven de benodigde uren. Ik kan dus alleen maar zeggen: Kut Amerikanen. Ik ben hier heel verdrietig over geweest, omdat het eigenlijk ook voelde als een afwijzing. ‘Ik ben niet goed genoeg’ en ‘zie je nou wel dat het niet gaat lukken’. Ik heb vrij snel, na ruim 3 maanden, contact gezocht met TravelActive om te kijken wat de mogelijkheden zouden zijn, mocht dit niet doorgaan. Ik wist zeker dat ik weg wilde, en als Amerika niet zou lukken, wat dan wel? Ik heb Amerika daarna nog een dikke maand gegeven, maar het wilde niet lukken. En, ik moet zeggen; na heeeel vaak geen antwoord op berichten, en dus elke keer weer off-view te worden gezet, was de lol eraf. Helemaal na het laatste skypegesprek. Alles voelde super goed van beide kanten, maar toch werd ik weer niet gekozen. Dit keer omdat ze nu een Nederlands meisje hadden en het hun ook ging om de uitwisseling van meiden uit andere landen. Dusja….
Ik zat al langere tijd te twijfelen wat ik zou doen als Amerika niet zou lukken. Ik wist zeker dat ik weg wilde, alleen: Waarheen dan? Engeland vond ik iets te dichtbij en niet echt leuk, en ik wilde graag buiten Europa. Toen ik contact zocht met TA kreeg ik te horen dat Australië of Nieuw-Zeeland dan eigenlijk de enige opties waren.
Na de laatste mislukte match in Amerika, was ik er helemaal klaar mee. Ik had al zoveel teleurstellingen gehad dat ik het matchen helemaal niet meer zag zitten.

Op 12 augustus heb ik daarom besloten om mijn programma om te boeken naar: AUSTRALIË!!!!
Ja, je het leest het goed! Vera gaat Down Under! Ik heb hier alsnog best lang over na moeten denken, maar ik voelde dat dit de beste keus voor mij zou zijn. (Waar één deur zicht sluit, opent een ander zich) Dus: op 15 augustus heb ik alle papieren ingevuld die nog nodig waren en ging dit nieuwe avontuur van start. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik al jaaaaaren naar Australië wil. Ik had alleen nooit gedacht dat ik dit als Au-Pair zou doen!
Ik heb van TA wel meer kans gekregen op een snelle match, omdat het in Australië zo is dat je door wel 15 gezinnen tegelijk on view kan worden gezet, en dan blijf je alsnog zichtbaar voor andere gezinnen. In Amerika is het maar per 1 gezin en dan sta je gelijk onzichtbaar. Ik hoop dus echt op een snelle, maar vooral leuke match!

Hopelijk gaat dit beter lukken en zit ik, met een beetje geluk, in oktober of november Down Under! Een super leuk, nieuw avontuur waar ik enorm veel zin in heb! Dit zal hopelijk een jaar zijn, Ik hoop 10 maanden te kunnen au-pairen en daarna nog 1 of 2 maanden te gaan reizen, als dit gaat lukken met de financiën natuurlijk!

Geduld...

Lieve mensen,

Weer even een korte update, want ik krijg veel vragen met hoe het ervoor staat:)

Het begon op 29 april, want toen kreeg ik de volgende mededeling:

Beste Vera,

Gefeliciteerd!Travel Active heeft je geaccepteerd voor het Au Pair programma. Over een tijdje vertrek jij naar Amerika voor een avontuurlijke en onvergetelijke ervaring!

Ik was zooo blij! Ik dacht dat het wel even zou duren tot ik on-view zou worden gezet, maar niets was minder waar. De volgende dag, zaterdag kreeg ik al een melding dat een gezin uit New York mijn profiel exclusief aan het bekijken was. Het was een gezin met vader, moeder en 3 jongens van 10, 8 en 5. We spraken voor zondagmiddag (ochtend voor hun) af om te skypen.
Het gesprek ging goed, ik kon gewoon Nederlands praten. Helaas kwam ik er tijdens het gesprek achter dat de klik er niet was, dus ik heb ze vrij snel daarna een mail gestuurd dat ik niet verder zou gaan met hun. Daarna was het dus weer wachten op een ander gezin.

Ik kreeg vervolgens maandag weer een match, maar ook dit ging vanwege verschillende dingen niet werken. Ik heb met dit gezin dan ook niet geskyped.

Toen was het wachten en kreeg ik dinsdag weer een match door! Dit keer was het een gezin uit Atlanta, Georgia met 4 kinderen in de leeftijd van 0 tot 8. Helaas kreeg ik na het 2eskypegesprek een mail dat ze nog niet klaar was om te beslissen, dus werd ik weer terug off-view gezet.

Daarna had ik weer een match met een gezin uit Philadelphia, maar deze reageerden niet op mn berichten, daarna nog een gezin maar toen werd ik zo snel teruggezet dat ik geen kans had om te kijken. Helaas dus nog geen match, maar hopelijk komt het wel goed!

Gelukkig ben ik een half mei aangenomen bij een bedrijf hier in de buurt, dus ik heb de afgelopen weken wel weer lekker kunnen werken! Zo gaat de tijd wat sneller en hoef ik niet telkens mijn mail te stalken:-)

Hopelijk heb ik de volgende blog beter nieuws, of nog beter: een gezin gevonden!
We gaan het zien.

Dikke knuffel,

Vera