Hello everybody,

Het gaat goed hier, de blog is iets eerder omdat ik het weekend weg ben. Ik heb deze week wel mijn eerste, onvermijdelijke dip gehad. Meer hierover na het verslagje van zondag:)

Zondag 16 oktober
Vandaag lekker uitgeslapen, ik had afgesproken met 2 andere au pairs in Frankston, Fosi en nog iemand van mijn organisatie, maar dat was pas om 11.30 uur. Uiteindelijk, toen we compleet waren was het wachten op een Franse jongen die mee zou gaan maar die was er nog niet. Wij besloten toen even naar het strand te lopen en daar te gaan kletsen. Toen we het koud kregen zijn we bij McDonalds gaan lunchen. Daarna kwam de Franse jongen ook aan en toen zijn we naar de Mall gegaan. Grote mall, veel te zien en veel te doen. Toen we ergens gingen zitten om te drinken, waren we het een beetje zat dus Fosi nodigde ons bij haar thuis uit. Vervolgens bleek de bus (ze rijden 1x per uur op zondag) 10 minuten later te vertrekken. Dus: RENNEN. Eerst 3 keer verkeerd gelopen en uiteindelijk toen we de weg wisten door de mall gerend om de bus te halen. Met nog 2 minuten te gaan kon ik niet meer dus Fosi rende vooruit om de bus tegen te houden, mocht ie komen. Nou; we hebben het gered hoor! Toen we bij Fosi thuis aankwamen hebben we lekker iets gedronken en toen op haar kamer een film gekeken. Vervolgens zijn we wederom terug naar een winkelcentrumpje gegaan om iets te eten. We liepen een restaurant binnen, kregen de kaart en toen zagen we de prijzen… OEI. Erg duur. Dús; wij ons geëxcuseerd en toen snel de zaak weer uit. Na wat ronddwalen hebben we, heel slecht, pizza gegeten. Toen hadden we voor iets meer dan 10 dollar een heerlijk maaltje:-)

Toen ik aankwam op het station was het ondertussen al 20.40 en de bus zou 5 minuten later gaan. Ik stond te wachten, kwam de bus aan. Stoppen? NEE HOOR. Zelfs toen ik zwaaide niet. 1epaniekmoment: CHECK. Helemaal toen ik erachter kwam via de app dat het de laatste bus van die avond was. De treinen reden de hele dag al niet dus dat was niet leuk. Na wat overleg met Michael zou ik bij Fosi blijven slapen, gelukkig. Toen zij mij opgehaald had kreeg ik een app van Rhiannon (die al op bed lag…) dat ze me wel op zou komen halen. Liep al tegen 21.30 uur dus ik voelde me opgelaten, to say the least. Ik voelde me heel slecht maar Rhiannon zei dat ze me liever veilig thuis wilde hebben dan dat ik daar zou slapen en hun misschien tot last zou zijn. Nou; om 22.15 waren we weer thuis. Rhiannon ging meteen naar bed en ik volgde haar voorbeeld. Teveel stress voor vandaag. We hebben nu afgesproken dat ik voortaan om 19.00 uur de bus pak. Mocht er dan iets fout gaan kan ik hem later nemen of kunnen ze me iets makkelijker oppikken.

Vrijdag 21 oktober
Ik heb de rest van de week mijn dagen niet bijgehouden. Deels omdat ik deze week erg moe was en een dipje had, en deels omdat het niet echt bijzonder was. Voelde me deze week erg down, kon weinig hebben en was dus erg moe, plus mijn enkel speelde weer op, die veel pijn deed en erg dik was. Uiteindelijk contact gezocht met papa, die gelukkig weer terug was uit Korea. Het was wel even goed om het erover te hebben. Hij zei dat het logisch is dat ik een dip heb omdat ik nu, nu alles wat normaler wordt, en de nieuwigheid eraf is, ik weer met beide beentjes op de grond word gezet. Het tijdsverschil met thuis is ook lastig, ik kan niet zomaar even appen en dan meteen antwoord verwachten want vaak lig of ik, of hun al op bed of zij zijn net wakker en ga ik bijna naar bed. Natuurlijk geniet ik nog met volle teugen, maar de dipjes mogen er ook zijn. Het was deze week ook lastig omdat Ruby me heel erg aan het uittesten was en ik heb lastig vind om te bepalen wat wel en niet mag. Hudson krijg tandjes dus die voelde zich ook niet lekker. Veel huilen en erg hangerig en dan is mama natuurlijk de fijnste persoon om mee te knuffelen.

De familie is geweldig, ik voel me hier enorm thuis en welkom en ik kom steeds meer in een routine. Ik kan moeilijk geloven dat ik hier alweer bijna een maand zit. Ondanks mijn dipje, waar ik zo snel mogelijk uit probeer te komen, heb ik voor de komende week/weken leuke dingen in het vooruitzicht staan. Zo ga ik zondag een dagtour doen naar ‘The Grampians’. Een heel groot National Park met geweldige uitzichten en een spectaculaire waterval. Het is ruim 3 uur rijden dus: it better be good! Hier heb ik enorm veel zin in. Omdat de bus super vroeg zou vertrekken, wat betekende dat ik al om 05.20 de trein zou moeten pakken, heb ik via de organisatie een hostel geboekt. Hier zal ik morgen dus gaan slapen, zodat ik om 07.00 uur daar wordt opgepikt. Net iets handiger dan om 4 uur ‘s morgens op en dan een uur in de trein zitten… Ben benieuwd hoe het zal zijn, aangezien het de eerste (en niet de laatste) keer zal zijn dat ik in een hostel slaap. Vervolgens heb ik zondag de hele dag de tour en hopelijk ben ik rond 20.30 uur weer in Melbourne. Vervolgens nog een uur naar huis met de trein waar Michael of Rhiannon me zal oppikken en dan ben ik rond 21.30 hopelijk weer thuis. Ben erg benieuwd! Er zit ook een mini-tour bij met Kangaroo’s spotten, so they better be there!
Ook ga ik, als alles goed gaat, op 1 november naar de Melbourne Cup! Dit zijn de bekendste paardenraces ter wereld, dus ook hier kijk ik enorm naar uit! Ik ga met Fosi, wat super leuk is. De Melbourne Cup staat altijd in het teken van nette jurken, hoge hakken, en iets op je hoofd. (Van die rare creaties die de Royals ook hebben, hahaha!) Het schijnt heel classy te zijn, dus ik ben heel benieuwd hoe dit zal zijn. Ik kan van Rhiannon een jurk lenen en ik moet nog even ergens comfortabele schoenen met hak zien te vinden voor een niet al te dure prijs:-) Zal er niet de hele dag op kunnen lopen dus ik neem ook mijn slippers maar mee…

Zoals je ziet; de afgelopen week was heavy, maar ik heb veel leuke dingen in het vooruitzicht staan dus hopelijk voel ik me snel weer iets beter.

Ik ben erg blij met alle lieve berichtenen debemoedigende, leuke appjes die ik krijg. Het maakt dat ik weet dat ik niet alleen ben en dat wat ik doe écht heel bijzonder is. Dankjewel allemaal and keep them coming!

Liefs,

Vera